richting in de Ned. Hervormde Kerk, die sinds 1831 aan de universiteit te Groningen werd gevolgd door de hoogleraren P.➝Hofstede de Groot, J.van Oordt en L.Pareau.
De Groninger richting stond dichter bij orthodoxie dan bij modernisme, maar bepleitte ruime leervrijheid en verzette zich tegen formuliergezag. Zij wilde geen partij zijn, wat in de praktijk (o.a. door haar anti-calvinisme) piet altijd gelukte. De Groninger richting stelde de verhouding God-mens voor als die van vader-kind en kwam van daaruit tot de visie van opvoeding als geleidelijke, zedelijke ontwikkeling. Zij beklemtoonde de liefdesbedeling van het NT tegenover de rechtsbedeling van het OT. De Groninger richting was lang toonaangevend in de Ned. Hervormde Synode en ging langzamerhand over in de verwante evangelische richting (➝evangelisch), zodat de band met de universiteit van Groningen losser werd.
Door haar zin voor de levenspraktijk kon de Groninger richting vooral veel doen voor zending, filantropie en onderwijs. LITT. P.Hofstede de Groot, Vijftig jaren in de theologie (1872); Th. L.Haitjema, De richtingen in de Ned. Herv. Kerk (2e dr. 1953); A.J.Rasker, De Ned.
Herv. Kerk vanaf 1795 (1974).
