o. (-ken),
1. gesprek binnen een groep;
2. methode om in een kleine groep van personen met gemeenschappelijke activiteiten of belangen problemen te bespreken.
(e) Men kan onderscheid maken tussen:
1. het groepsgesprek waarbij de oplossing van bepaalde zakelijke vraagstukken centraal staat; doel van het groepsgesprek zal dan zijn de uitwisseling van informatie, inzichten en ervaringen, om tenslotte tot besluitvorming te komen; bij zaken waar het van belang is zoveel mogelijk ideeën en alternatieven in overweging te nemen, wordt wel gebruik gemaakt van →brainstorming.
2. Het groepsgesprek dat primair gericht is op teamvorming, d.w.z. op het oplossen van problemen die het functioneren van de groep zelf betreffen. Het gaat hierbij b.v. om het verhelderen van de onderlinge relaties, het afbakenen van de individuele taken en verantwoordelijkheden en het oplossen van interne conflicten of belangentegenstellingen in de groep. Hoewel het groepsgesprek in deze laatste zin verwant is aan de →groepstherapie, onderscheidt het zich hiervan, doordat niet de ontplooiing van de individuele groepsleden centraal staat, maar het beter functioneren van de groep als geheel. Het deskundig leiden van een groepsgesprek veronderstelt enerzijds een aantal persoonlijke kwaliteiten, anderzijds specifieke vaardigheden, die men via training kan verwerven. Zowel het groepsgesprek zelf als training in het effectief leiden van een groepsgesprek maakt dikwijls deel uit van het organisatie-ontwikkelingswerk, waarbij het doelmatiger functioneren van instellingen en bedrijven wordt nagestreefd. Daarnaast wordt het groepsgesprek als methode toegepast in het maatschappelijk werk, in de geestelijke gezondsheidszorg en in toenemende mate in het onderwijs.
litt. C.Zwart, Gericht veranderen van organisaties (1972); M.B.Miles, Werken met groepen (1972); K.J.Nijkerk en P.van Praag, Groepswerk (1972).
