[Gr. fysiognomoneo, volgens het gelaat beoordelen], v., gelaatkunde, de kunst om uit de vorm of de trekken van het gezicht het karakter te leren kennen. In de wetenschappelijk opgevatte fysiognomiek bestudeert men zowel de bouw van het gelaat als de wisselende gelaatsuitdrukkingen (mimiek).
Belangrijke vragen hierbij zijn o.a.: onder welke condities zijn gelaatsuitdrukkingen begrijpbaar; welke rol spelen, naast de spontane emoties, cultuur en conventie bij het ontstaan van bepaalde gelaatsuitdrukkingen; varieert de waarderingswijze van een bepaalde gelaatsvorm per tijdperk en per maatschappij (modegezichten); welke vertekenende invloed hebben bestaande stereotype vooroordelen betreffende de psychologische betekenis van een bepaalde gelaatsvorm op de beoordeling van personen uit de omgeving (b.v. de vermeende relatie tussen vierkante kin en wilskracht, zware lippen en zinnelijkheid) . LITT. J.Brophy, The human face (1945); N.Frijda, Gelaat en karakter (2e dr. 1968); E.Levinas, Het menselijk gelaat (1971).
