Ned. jurist, *5.7. 1889 ’s-Gravenhage. Na zijn promotie te Leiden was François van 1920—40 hoofd van de afdeling Volkenbondszaken van het Ministerie van Buitenlandse Zaken.
Hij was voorstander van de neutraliteitspolitiek. François heeft veel invloed uitgeoefend op het buitenlands beleid en vertegenwoordigde Nederland op vele internationale conferenties, o.a. op de Vredesconferentie van Parijs (1946). Ook had hij veel invloed in diverse internationale organen als de Commission du Droit International van de VN, waarvan hij in 1953 voorzitter werd. Van 69 was hij secretaris-generaal van het Permanente Hof van Arbitrage. Daarnaast was hij vanaf 1920 tevens buitengewoon hoogleraar in het volkenrecht en consulair recht aan de Economische Hogeschool te Rotterdam. Werken: Duikboot en volkenrecht (diss. 1919), Handboek van het volkenrecht (2 dln., 1931—33), Le problème des apatrides (1936), Règles générales du droit de la paix (1938), De bezetting en het volkenrecht (1952), Grondlijnen van het volkenrecht (1954, volledig herzien 1967).
LITT. Varia iuris gentium, liber amicorum J.P.A. François (1959).
