v., methode om met behulp van fotografische opnamen van objecten, vorm en afmetingen van deze objecten te bepalen.
(e)Hoewel de fotogrammetrie sterk variërende toepassingsmogelijkheden heeft (b.v. op medisch gebied) is zij vooral van belang als geodetische methode voor het vervaardigen van kaarten. Het principe van de fotogrammetrie is om in een driedimensionaal schaalmodel de vorm van het object te bepalen, door deze te reconstrueren met behulp van overlappende gedeelten van foto’s die uit verschillende opnamesituaties zijn genomen. Dit schaalmodel wordt gerelateerd aan coördinaten van bekende punten in het terrein (paspunten). Terreindetails zijn vaak door plantengroei aan het fotografisch oog onttrokken; daarnaast heeft de fotogrammetrie het voordeel van de snelheid en van de mogelijkheid tot ontsluiting van ontoegankelijke gebieden (tropische landen; oerwouden). De fotogrammetrie werd aanvankelijk terrestrisch beoefend, thans alleen nog voor het tekenen van architectuurmonumenten, gevels van huizen e.d. Bij het toepassen van luchtfotografie heeft de fotogrammetrie zich gunstig ontwikkeld, mede door het verschillend gebruik van de foto’s (geodetisch, geologisch, bosbouwkundig e.a.). De fotogrammetrie wordt ook toegepast voor het maken van kaarten van maan en planeten.
