o., type van magnetisme voorkomend in magnetische verbindingen.
Bij het ferrimagnetisme zijn de magnetisaties van de deelroosters niet evenwijdig, terwijl er wel een van nul verschillende magnetisatie resulteert. In magnetische verbindingen kunnen de magnetische ionen zich op diverse, niet gelijkwaardige plaatsen in het kristalrooster bevinden; de ionen op gelijkwaardige plaatsen vormen een deelrooster, hun magnetische momenten zijn alle evenwijdig. Zo bevindt zich van de stof NiFe204 de helft van de Fe3+-ionen in deelrooster A, de rest van de Fe3+ionen en de Ni2+-ionen in deelrooster B. De magnetisaties van deze deelroosters staan antiparallel, het resulterend magnetisch moment is dus gelijk aan de som van de magnetische momenten van de Ni2+-ionen. Het ferrimagnetisme verdwijnt bij de curietemperatuur, waarboven de stof paramagnetisch wordt. Industrieel worden de ferrieten veel toegepast. zie antiferromagnetisme, zie ferromagnetisme.
