[Fr., eig.: valse bourdon], m. (-s),een van de oudste vormen van meerstemmige muziek. De oorsprong van de fauxbourdon moet waarschijnlijk in Engeland worden gezocht, want reeds ca. 1200 was hij daar bekend.
De door deze naam gekenschetste meerstemmigheid ontstaat doordat boven de cantus firmus worden toegevoegd de boventerts en de bovensext of onder de cantus firmus de onderkwart en de ondersext; alleen bij de eerste en laatste toon worden de stemmen zo geplaatst, dat zij tot elkaar komen te staan als grondtoon, kwint en octaaf. In het eerste geval spreekt men vaak van discantus. De naam fauxbourdon is te verklaren uit de omstandigheid dat als regel de laagste stem (de bourdon) de cantus firmus bevatte. De meeste van deze combinaties hebben dus de vorm van een sextakkoord.LITT. H. Besseler, Bourdon and fauxbourdon (1950).
