benaming voor elke vorm van kunst die in een experimenteel stadium verkeert. Zodra het experiment is aanvaard, verliest het zijn experimenteel karakter.
Experimentele vormen van kunst werden in het begin van de 20e eeuw geïntroduceerd door de avant-garde. De term experimentele kunst wordt m.n. gebruikt voor stromingen in de beeldende kunst die na de Tweede Wereldoorlog ontstonden. Vooral de jonge kunstenaars verzetten zich tegen verburgerlijking en verstarring van de voorgaande generatie en zochten aansluiting bij de primitieve kunst en de kindertekening. Kenmerkend is het krachtige koloriet en de ongecompliceerde, grillige natuurvorm als expressiemiddel. De experimentele kunst manifesteerde zich vrijwel gelijktijdig in groepen te Amsterdam, Brussel, Kopenhagen, Parijs en Praag. In Nederland waren vooral Constant, Karel Appel, Theo Wolvekamp, Corneille en Anton Rooskens de voormannen, die zich in 1948 aaneensloten en het tijdschrift Reflex uitgaven. zie Cobra.
