[Fr., die gebruikt wordt], m. (-s), ben. voor een onzelfstandige niet-handarbeider in dienst van overheid (ambtenaren en arbeidscontractanten) en particuliere bedrijven.
In marxistische terminologieën vindt men employés nogal eens aangeduid als ‘witteboordenproletariaat’. Deze beroepscategorie is in de 20e eeuw enorm gegroeid ten gevolge van de toenemende gecompliceerdheid en vertechnisering van de maatschappijstructuur. Ondergroepen zijn het administratieve, het technische en het (lagere) leidinggevende personeel. In de maatschappelijke ontwikkeling werd zij een nieuwe sociale categorie (de zgn. nieuwe, ook wel loontrekkende, middenstand), die een eigen gezicht wist te bewaren en bij uitstek drager werd van de ‘burgerlijke’ levensstijl. Hun positie loopt recentelijk gevaar door de voortschrijdende administratieve automatisering, waardoor de benedenste lagen van deze categorie bij de handarbeiders belanden, terwijl bovendien de gestegen positie van de arbeidersklasse de kloof tussen dezen en de employés nagenoeg dempt. Employé is (internationaal) arbeidsrechtelijk geen begrip.
Het Ned. BW hanteert voor alle groepen met een arbeidsovereenkomst het begrip ‘arbeider’. De nieuwere sociale verzekeringswetgeving stelt daar het begrip ‘werknemer’ voor in de plaats.
Voor België: zie bediende.
