(afk. E.), aanduiding voor één van de bronnen van de oudtestamentische Pentateuch, waarvan de schrijver God in het boek Genesis Elohim noemt (tegenover de Jahwist, die de godsnaam Jahwe gebruikt).
De splitsing der bronnen op grond van het gebruik van deze namen is misschien wel juist, maar moet met andere criteria worden aangevuld. Waarschijnlijk was de Elohist eerder bewerker van de jahwistische overlevering dan schrijver van een zelfstandig verhaal. Deze elohistische bewerking loopt van Gen. 15 tot de verovering van Kanaän (in het boek Jozua) en mogelijk nog verder. Vaak rekent men de decaloog uit Deut. 5 en het Bondsboek tot de Elohist. Waarschijnlijk is het oorspronkelijk geschrift van de Elohist ca. 8e eeuw v. C. in Noord-Israël ontstaan.
LITT. O. Eissfeldt, Einl. in das A.T. (3e dr. 1964); M. Noth, Überlieferungsgesch. des Pentateuch (4e dr. 1966); M. Segal, The Pentateuch, its composition and its authorship (1967); K. Jaros, Die Stellung des Elohisten zur kanaänaischen Religion (1974).
