[Lat.], o. (-gia), opschrift of grafschrift ter ere van een afgestorvene.
De Romeinse elogia vermeldden in proza of poëzie de daden van een gestorvene, of van een nog levende weldoener of held, en de ambten die hij bekleedde. Bekend zijn die van de Scipionen op het familiegraf aan de Via Appia. In de keizertijd werd het elogium als retorische kunstvorm veelvuldig beoefend. De betekenis van de Franse éloge is hiernaar analoog; voor de 18e-eeuwse leden van de Académie Française was deze een geliefd genre van welsprekendheid.
