[Lat.], o. (-tia), Romeinse juridische term voor echtscheiding.
De Romeinse echtscheiding was geen rechtshandeling, maar een strikt feitelijke handeling, daarin bestaande, dat door één der echtgenoten of door hen beiden in overleg een einde werd gemaakt aan hun levensgemeenschap met als doel ontbinding van het huwelijk. Wettelijk vastgelegde echtscheidingsgronden bestonden er niet; de volstrekte vrijheid voor ieder der partijen om het huwelijk te ontbinden, bleef tot diep in de keizertijd bestaan, zie echtscheiding.
