[Sanskr. goddelijk schrift], o. (geen mv.), schriftsoort die gebruikt wordt in het Sanskriet en in een aantal moderne Indische talen (Hindi enz.)
Het devanagari is een uitloper van het oude brahmi (een volgens Bühler uit het Semitisch afgeleid, rechtslopend schrift), waarin de inschriften van keizer Ashoka zijn gegrift. Het oudste devanagari dateert waarschijnlijk uit de 7e eeuw n. C. Het is volstrekt fonetisch en syllabisch, d.w.z. ieder consonantteken bestaat uit de consonant + a; andere vocalen dan α moeten door bijzondere tekens aan het consonantteken worden uitgedrukt. Het devanagari dat van links naar rechts gelezen wordt, heeft 13 afzonderlijke vocaalen 33 consonanttekens.
