[Lat., lett.: longhart], hartvergroting bij vergrote weerstand in de zgn. kleine bloedsomloop (longcirculatie). Wanneer het hart, opgevat als circulatiepomp, een weerstand moet overwinnen die groter is dan normaal, dan gaat het hypertrofiëren, d.w.z. het myocardium (de spierlaag) wordt dikker.
In de linker harthelft komt dit vaak voor bij hypertensie, schrompelnieren, enz. De linker harthelft kan een compenserende hypertrofie gedurende geruime tijd opvangen zonder dat er subjectieve klachten zijn. Het myocard van de rechter hartkamer is echter veel minder geschikt om weerstanden in zijn stroomgebied de baas te blijven. Ziekten als chronische bronchitis, longemfyseem, bronchiëctasie en longfibrose, kortom ziekten die men rangschikt onder de cara, eisen een te groot aanpassingsvermogen van de spier van de rechter hartkamer, zich klinisch uitend door leverstuwing (congestie), ascites, oedeem, verhoogde aderlijke druk, en daarbij natuurlijk cyanose en kortademigheid.
