[Fr.], v., het beginsel op grond waarvan een staat die soevereiniteit uitoefent over een bepaald gebied, gerechtigd is zijn gezag ook uit te strekken over een aangrenzend staatloos gebied.
Sedert het einde van de 19e eeuw wordt contiguïteit niet meer erkend als een titel voor het verkrijgen van soevereiniteit over staatloos gebied. Hiervoor treedt dan in de plaats het beginsel van de effectieve occupatie. Evenwel zijn de tegenwoordige aanspraken op soevereiniteit over delen van de poolgebieden terug te voeren op de contiguïteit. Een algemeen erkende toepassing van het contiguïteitsbeginsel is de (weliswaar beperkte) soevereiniteit van de kuststaat over het -continentaal plat.
