[Lat. concordare, overeenstemmen], o. (-daten),
1. verdrag, overeenkomst tussen staten en m.n. tussen de RoomsKatholieke Kerk en een bepaalde staat (e);
2. gerechtelijk akkoord, faillissement (België).
Het concordaat is een bilateraal verdrag tussen de Apostolische Stoel en de burgerlijke overheid van een bepaald land. Concordaten creëren staatsrecht voor de betrokken staat en particulier kerkelijk recht voor de Rooms-Katholieke Kerk.
Het Concordaat van Worms (1122) tussen paus Calixtus II en keizer Hendrik v wordt gewoonlijk als eerste concordaat in de geschiedenis beschouwd. Bekend is vooral het concordaat tussen Frankrijk (Napoleon) en Pius VIIl in 1801. Onder het pontificaat van Pius XI (1922-39) werden vele concordaten gesloten, o.a. met Italië (1929) en Duitsland (1933).
Litt. N.Jung, Le droit public de léglise dans ses relations avec les états (1948); L.Schöppe, Konkordate seit 1800 (1964); A.Albrecht, Koordination von Staat und Kirche (1965).
