bleekaarde, v./m. (-n), benaming voor diverse soorten kleiachtige aarde, vnl. bestaande uit zeer fijne deeltjes van het kleimineraal montmorilloniet dat bijzondere eigenschappen bezit, o.a. een hoog absorptie- en zwelvermogen. Reeds in natuurlijke toestand werken zij ontkleurend op oliën en gesmolten vetten, maar meestal worden zij geactiveerd door behandeling met verdunde minerale zuren, b.v. zoutzuur of zwavelzuur, gevolgd door wassen met water, waardoor het blekend vermogen nog belangrijk toeneemt.
Zij worden gebruikt voor het ontkleuren van vetten, oliën en petroleumprodukten; verder als katalysatormateriaal in diverse chemische technieken; b.v. het kraken van aardolie. Bleekaarde wordt vaak in combinatie met actieve kool gebruikt bij de raffinage van vette oliën en vetten.
