[Fr. bivouac], o. (-ken),
1. legeringsplaats voor militairen in de open lucht ; metonymisch ook de bewoners daarvan;
2. (bij uitbreiding) ergens zijn opslaan, zich daar (voorlopig) vestigen.
In een bivak zijn de troepen ondergebracht in tenten of speciaal voor de overnachting gegraven onderkomens. Men spreekt van oordbivak wanneer de legering zowel in bestaande gebouwen als in tenten en onderkomens plaatsvindt.
