m. (-en), het verstrooiend vermogen van een atoom bij röntgenstralen.
Deze grootheid wordt uitgedrukt in het verstrooiend vermogen van één elektron als eenheid. De grootte neemt toe met het aantal elektronen in het atoom. Zij neemt voor een gegeven atoom af met de verstrooiingshoek. Bij elektronendiffractie telt zowel het verstrooiend vermogen van de kern als dat van de elektronen, terwijl in neutronendiffractie hoofdzakelijk de atoomkern en in bepaalde gevallen het magnetische moment van de ongepaarde elektronen de verstrooiingsfactor bepalen. zie elektronen(buiging).
