[Gr. apologeomai, (zich) verdedigen], m. (-geten), (theologie) verdediger van de leer en moraal van het christendom; bij uitbreiding: verdediger van een stelsel of reputatie in het algemeen.
Apologeten is de samenvattende benaming van de christelijke schrijvers die in de 2e en 3e eeuw leer en moraal der christenen tegen aanvallen van joden en heidenen hebben verdedigd. Tegen de joden was de apologie van Justinus de Martelaar, Tertullianus en Cyprianus. Tegen de heidenen: Quadratus, Aristides, Aristion, Justinus, Apollinaris, Miltiades, Melito van Sardes, Athenagoras, Tatianus, Theophilus, Hermias, Clemens van Alexandrië, Origenes, Minucius Felix, Tertullianus, Cyprianus, Amobius, Lactantius en de Epistola ad Diognetum. Deze verdedigingsgeschriften zijn slechts gedeeltelijk bewaard. Uitgaven: J.C.T. Otto, Corpus Apologetarum (9 dln. 1847-72), E.J. Goodspeed, Die ältesten Apologeten (1914).
LITT. C. Andresen, Logos und Nomos (1955).
