ademtest - m. (-s), chemische proef ter bepaling van de alcoholconcentratie in uitademingslucht en ter indirecte bepaling van het alcoholgehalte van het bloed.
Deze test, waarvoor verschillende apparaten zijn ontwikkeld, is bedoeld om na te gaan of bestuurders van voertuigen dusdanig onder invloed van alcohol zijn, dat hun rijvaardigheid is verminderd. Als alternatief voor de bloedproef is de ademtest wegens zijn geringere betrouwbaarheid weinig geschikt. In verschillende landen wordt de ademtest echter toegepast als vóórproef voor de bloedproef. In België bepaalt art. 59 van de Wet betreffende de politie over het wegverkeer, dat de politie een ademtest kan opleggen, die er in bestaat in een toestel te blazen dat dient om de aanwezigheid van alcohol in het bloed op te sporen:
1. aan de vermoedelijke dader van een verkeersongeval of aan ieder die het mede heeft kunnen veroorzaken, zelfs indien hij het slachtoffer ervan is;
2. aan ieder die op een openbare plaats een voertuig of een rijdier bestuurt; 3. aan ieder die aanstalten maakt om op een openbare plaats een voertuig of een rijdier te besturen. Ingeval de ademtest uitwijst dat het alcoholgehalte van het bloed hoger ligt dan 0,8 g/1, moet de politie een rijverbod opleggen, dat geldt voor 12 uur, tenzij een nieuwe ademtest intussen uitwijst dat het alcoholgehalte 0,8 g/1 niet te boven gaat (art. 60). Wanneer een ademtest kan worden verricht, mag het nemen van een bloedmonster eerst worden gelast nadat die test is verricht en heeft uitgewezen dat het alcoholgehalte van het bloed hoger ligt dan 0,8 g/1. Weigering om de ademtest te laten verrichten is strafbaar gesteld (art. 34). Ook in Nederland zijn sinds een wetswijziging van 13.5.1973, Stb. 282, bestuurders van voertuigen of zij die aanstalten maken een voertuig te gaan besturen, op straffe verplicht om op vordering van de politie medewerking te verlenen aan een ademtest (art. 33 lid 4 Wegenverkeerswet). Deze wet is per 1.11.1974 van kracht geworden.
