v. (-n, -s), een aandoening die geheel of in belangrijke mate het gevolg is van de werkzaamheden of werkomstandigheden die bij een bepaald beroep voorkomen.
© Tot beroepsziekten rekent men, op advies van de EG-commissie, om statistisch-administratieve redenen alleen die aandoeningen die zijn veroorzaakt door uitwendige invloeden, genoemd in de Europese lijst van beroepsziekten. Overige letsels en aandoeningen worden als beroepsongeval aangemerkt. In Nederland bestaat er een verplichting tot aangifte van bedrijfs- en beroepsongevallen. Zo werden in 1975, door verplicht verzekerden volgens de Ziektewet (1967), ruim 1100 aangiften gedaan van in Nederland opgelopen beroepsziekten. De aangiften hebben vooral betrekking op aandoeningen veroorzaakt door chemische stoffen, huidaandoeningen en aandoeningen van ledematen. De laatste jaren is het aantal dalende. Het is niet duidelijk of dit hoofdzakelijk veroorzaakt wordt door onderrapportage, of dat er sprake is van een werkelijke daling van het aantal beroepsziekten.
Aan de preventie van beroepsziekten wordt steeds meer aandacht geschonken. Zo wordt gestreefd naar goed georganiseerde veiligheidsdiensten, technische voorzieningen bij bepaalde gevaarlijke apparaten, speciale voorschriften en regelmatige medische controle, → bedrijfsveiligheid.
Litt. G.C.E.Burger e.a., Arbeids- en bedrijfsgeneeskunde (1974); L.Reijnders e.a., Veilig op je werk (1976).
