(APO),V. (-en), een in de collectieve arbeidsovereenkomst (CAO) op te nemen afspraak tussen werknemers- en werkgeversorganisaties o.a. over omvang en kwaliteit van de werkgelegenheid.
© In 1978 werden in Nederland de CAO-gesprekken gekenmerkt door de strijd om de APO. Het denkbeeld van een APO kwam voort uit de relatie winstmerk die m.n. in de tweede helft van de jaren zeventig door de vakbeweging sterk is benadrukt. De vakbeweging ging naar dergelijke overeenkomsten streven om beter geïnformeerd te worden over het beleid van bedrijven op het punt van de werkgelegenheid en om dat beleid te kunnen beïnvloeden. Daarbij kwam o.m. het wervingsbeleid aan de orde. De ondernemer moet een bepaald percentage op de arbeidsmarkt kwetsbare mensen (w A o ’ers, langdurig werklozen, jeugdige en vrouwelijke werknemers) in dienst nemen. Andere punten betreffen het invoeren van vrijwillige vervroegde pensionering (in de zgn. vuT-regeling); uitbreiding van de basisvakantie; invoering van vormen van educatief verlof; afspraken over uitbreiding en het regelen van deeltijdarbeid en over het aantal leerplaatsen dat voor jongeren beschikbaar moet zijn.
Ook werden eisen gesteld ten aanzien van het vacaturebeleid. De werkgevers verzetten zich tegen dat soort overeenkomsten. Naar hun mening kan een ondernemer nooit werk garanderen; bovendien zouden de vakbonden op deze wijze de ontwikkeling (nieuwe technieken en verschuivingen op de markt) belemmeren.
