Geliefde bezigheid van verrassend veel wijndrinkers.
‘Ja, ik heb de wijn al ontkurkt. Zo kan hij wat ademen.’ ‘Goh. En als straks nou blijkt dat we meer dorst hebben dan die ene ademende fles kan lessen, gaan we dan een uurtje gezellig uit het raam kijken terwijl fles twee adem staat te happen?’‘Eh...’‘Precies. En het is nog nergens voor nodig ook. Het Amerikaanse Laboratorium voor Longonderzoek in Boise, Idaho heeft in een adempauze tussen de onderzoeken door laatst wat flessen wijn ontkurkt. Ze hebben de hoeveelheid zuurstof gemeten toen de fles net open was, na twee uur, na vier uur, zes uur, een dag later.
Veel zuurstof kwam er niet bij in de fles. Wanneer je een glas inschonk, daarentegen, wél. Zowel in fles als glas. Gewoon schenken en drinken dus. Proost.’‘Eh...’‘Precies. En wist je dat professor Emile Peynaud zaliger, tot z’n pensioen hoogleraar aan de universiteit van Bordeaux en tot z’n dood adviseur aan bijna alle beroemde châteaus, datzelfde al ruim een kwart eeuw geleden in zijn laboratorium ontdekte? Wanneer wijn lucht nodig heeft schenk je ’m in een groot glas of de karaf. Maar wachten om de wijn in de ontkurkte fles te laten “ademen” heeft geen zin. Je ziet het toch zelf ook? Die paar vierkante centimer in de flessenhals die zuurstof moet happen voor die driekwart liter wijn eronder: dat wordt toch niks? Dus maak nou die tweede fles maar eens open.’Zie decanteren.
