(van Lat. punctus contra punctum = noot tegen noot), een in de middeleeuwse muziek gebruikte techniek voor muziek maken, thans het gelijktijdig doen klinken van twee of meer zelfstandige melodieën, en de techniek om dat harmonieus te laten verlopen. De contrapuntische schrijfwijze met haar vervlechting van horizontale melodische lijnen is het tegendeel van de harmonische schrijfwijze met haar naast elkaar geplaatste verticale samenklanken.
Men noemt deze twee technieken ook wel resp. polyfoon en homofoon. Tot de contrapuntische techniek behoren de imitatie (het nabootsen van de hoofdstem in de tegenstem), de kennis van de combinatie van melodische krachten en de kennis van de contrapuntische muziekvormen zoals canon, fuga, ricercare, motet.