(La Côte-St-André 1803-Parijs 1869), Frans componist, studeerde bij F.Lesueur te Parijs; Prix de Rome 1830. Na zijn terugkeer uit Italië vestigde hij zich te Parijs.
Daar zijn landgenoten zich over het algemeen afwijzend betoonden ten aanzien van zijn composities, vond hij in de muziekjournalistiek zijn enige bron van inkomsten.Hij maakte reizen naar Engeland, Duitsland en Rusland. Universele erkenning vond hij echter eerst na zijn dood. Berlioz geldt als de grootste figuur van de muzikale romantiek in Frankrijk. Zijn werken zijn vrijwel uitsluitend gebaseerd op buitenmuzikale gegevens (Shakespeare, Vergilius, Goethe, Byron), die hij hyperromantisch en wijdlopig interpreteerde. Daarnaast verwerkte hij in zijn oeuvre tal van autobiografische episoden. Zijn muziekhistorische betekenis is tweeledig. Door zijn fenomenale intuïtie voor klankkleur en grote kennis van het instrumentarium is hij de eerste meester der romantische orkestratietechniek; voorts schiep hij de programmatische symfonie die zich later bij Liszt zou ontwikkelen tot symfonisch gedicht.
Tot zijn belangrijkste werken behoren de baanbrekende Symphonie fantastique (1830), de symfonie Harold en Italie (1834, met solo-altviool), de oratoria La Damnation de Faust (1846) en L’enfance du Christ (1854), een Requiem (1837), 3 opera’s (o.a. Benvenuto Cellini en Les Troyens (1859). Hij schreef ook het gezaghebbende Traité de l’instrumentation et de l’orchestration modernes, 1844; bewerkt door R.Strauss, 1905). Een goed beeld van Berlioz’ avontuurlijk leven geven zijn, ook literair interessante, Mémoires (1870 postuum gepubliceerd).
