aanleg van terrassen dwars op de hellingen (dus ongeveer evenwijdig aan de hoogtelijnen). Terrassering dient om landbouw mogelijk te maken in bergachtig terrein of heuvelland, en om bodemerosie tegen te gaan.
Al voordat het rijk der Inka’s ontstond (1200 v.C.) bouwde men al terrassen in de Andes. In het Romeinse Rijk (sinds de 4e eeuw v.C.) kwam terrassering al veelvuldig voor in het Middellandse-Zeegebied. De eersten die ze daar aanlegden waren vermoedelijk de Feniciërs. Bekend zijn ook de terrassen in de tropen, o.m. voor de natte rijstbouw (sawa’s). Om het water zo efficiënt mogelijk te gebruiken, heeft men de terrassen daar met lage dijken afgegrensd. Ook bij droge cultures (koffie, thee, rubber) wordt vaak terrassering toegepast.
In Europa treft men vooral in Italië terrassering voor de verbouw van druiven en rijst aan. Een Nederlandse variant vormen de → graften in Zuid-Limburg. Waar terrassen in verval raken of geslecht worden, kan dit leiden tot omvangrijke bodemerosie.
