ondergedompeld. De term submers wordt vaak, samen met de termen emers (boven het water uitstekend) en drijvend, gebruikt om groeivormen van hogere waterplanten te beschrijven.
Deze planten groeien in de kustzone of litorale zone van zoet of zout water. De submerse planten zijn meestal met wortels in de bodem verankerd; op deze regel zijn echter ook uitzonderingen, zoals hoornblad en blaasjeskruid, die beide geen wortels hebben. Hoornblad zit wel aan de bodem vast met hechtbladeren, maar blaasjeskruid zweeft in het water. De meeste waterplanten betrekken hun voedingsstoffen grotendeels uit het water tussen de bodemdeeltjes, waar de nutriëntenconcentraties hoger zijn dan in het vrije water. Drijvende soorten zijn uitsluitend op het water aangewezen voor hun nutriëntenvoorziening, terwijl het blaasjeskruid in zijn stikstof- en fosfaatbehoefte voorziet door insekten te vangen. De submerse planten nemen kooldioxide of bicarbonaat uit het water op voor hun fotosynthese, evenals de drijvende planten in hun submerse groeifase.
In een later stadium nemen de drijvende en emerse soorten kooldioxide uit de lucht op; opname van kooldioxide uit de lucht is gunstiger dan uit het water, omdat in de lucht de concentratie ca. 20 x zo hoog is en de diffusie zeker 10000 x zo snel gaat. Drijvende en emerse planten krijgen veel meer licht en groeien dan ook harder dan de submerse, doordat de laatste nog een lichtverzwakkende waterlaag boven zich hebben. In vervuild en troebel water hebben submerse planten minder overlevingskansen dan emerse. De schroefwervelingen van motorschepen kunnen veel submerse planten uit de bodem losspoelen, vooral in van nature rustig water, waar de wortelstelsels van de planten niet zo sterk ontwikkeld zijn als bij planten die in van nature onrustig water groeien.
