fractuur, een spontaan gebeurde of door ziekte (ontkalking, aanvreting door een gezwel e.d.) maai meestal gewelddadig (traumatisch) ontstane breuk. De behandeling is zeer verschillend, afhankelijk van welk bot gebroken is en op welke plaats, en verandert ook met tijd en plaatselijke mogelijkheden en de leeftijd e.d. van de getroffene.
Maar in beginsel gaat het steeds om het „zetten” (reponeren), d.w.z. de breukstukken in een zo goed mogelijke stand brengen ten opzichte van elkaar ; dan volgt de fixatie (zie fixeren) in die stand en de bevordering van de vorming van callus (zie aldaar). De verschillende beenbreuken worden benoemd naar hun ontstaanswijze, de breukplaats en andere kenmerkende bijzonderheden. „Gecompliceerd" noemt men een breuk waarbij door de fragmenten de huid van binnen uit opengescheurd is infectiegevaar! Een apart onderdeel van de chirurgie heeft de behandeling van beenbreuken, dankzij vooral ook de röntgenologie, tot grote hoogte opgevoerd.
