Vlaams romanschrijfster (*1945). In de jaren ’70 van de 20e eeuw schreef ze drie korte fragmentarische, tamelijk experimentele romans. Bekendheid bij het grote publiek kreeg ze pas toen ze na negen jaar zwijgen in 1985 De vermaledijde vaders publiceerde.
Ook deze omvangrijke roman is enigszins experimenteel: wisselingen van stijl en perspectief, associatieve gedachtestromen, inlassen van andere verhalen, sprongen in de tijd; de schrijfstijl is verwant aan die van Louis Paul Boon. Aan Nuis schreef: ‘Had Boon het nog maar kunnen meemaken: zo’n dochter zou zeker zijn zegen hebben gehad.’ In essentie is het boek de trieste levensgeschiedenis van een Belgische vrouw; tegelijk is het een sociaal-politieke roman over het naoorlogse België en als zodanig heeft men het de vrouwelijke tegenhanger van Het verdriet van België van Hugo Claus genoemd. Net als dit boek van Claus – en als de boeken van Boon – is Van Paemels roman een sarcastisch, cynisch en woedend boek over ‘het land dat nooit een land zou worden’.
Na enkele andere romans publiceerde ze in 2004 Celestien, het eerste deel van een cyclus die De gebenedijde moeders moet gaan heten. In dit eerste deel kijkt een oude vrouw terug op haar leven als dienstmaagd van een rijke familie.
Overige werken o.a.
1971 Amazone met het blauwe voorhoofd (roman)
1974 De confrontatie (roman)
1976 Marguerite (roman)
1992 De eerste steen (roman)
1997 Rozen op ijs (roman)
2000 Het verschil (roman)
