Grieks-Romeinse mythe. De zanger Orpheus is ontroostbaar wanneer zijn jonge vrouw Euridyce overlijdt. Hij daalt af naar de onderwereld en weet met zijn zangkunst de veerman Charon, die alleen doden over de Styx (de dodenrivier) zet, en de hellehond Cerberus, die de toegang bewaakt, te vermurwen.
Ook Hades, de god van de onderwereld, is zo ontroerd door zijn gezang, dat hij Euridyce met hem mee terug naar de bovenwereld laat gaan, op voorwaarde dat Orpheus voorop loopt en niet naar haar omkijkt. Hij kan zich echter niet bedwingen, waardoor hij Euridyce voorgoed verliest. Dit verhaal is vele malen gebruikt door latere schrijvers, bijv. in de toneelstukken Orphée (1926) van Jean Cocteau en Euridyce (1942) van Jean Anouilh. Ook in de roman Twee vrouwen (1975) van Harry Mulisch speelt de mythe op de achtergrond een belangrijke rol. Een van de belangrijkste gedichtenbundels uit de Duitse literatuur is Sonette an Orpheus (1923) van Rainer Maria Rilke.
