Duits conservatief politicus.
Strauss studeerde economie, geschiedenis en letteren in München. Tijdens de Tweede Wereldoorlog diende hij als officier in de Wehrmacht. Hij was een van de oprichters van de Christlich-Soziale Union (CSU), de zusterpartij van de CDU in Beieren, waarvoor hij in 1949 afgevaardigde in de Bondsdag werd. Vanaf 1953 bekleedde Strauss verschillende ministersposten, waaronder van 1956-62 die van Defensie. De herbewapening van de BRD was voor een belangrijk deel zijn werk. In november 1962 was hij gedwongen af te treden, omdat hij zijn bevoegdheden te buiten was gegaan bij de arrestatie van redacteuren van Der Spiegel. Strauss had hen wegens het publiceren van een op geheime documenten gebaseerd artikel over de Duitse defensie beschuldigd van landverraad. Door zijn voorzitterschap van de CSU, dat hij sinds 1961 bekleedde, behield hij veel invloed op de politiek. Van 1966-69 maakte Franz-Josef Strauss als minister van Financiën weer deel uit van de regering. In die functie was hij verantwoordelijk voor de sanering van de financiën.
In 1970 behaalde de CSU een absolute meerderheid in Beieren, waardoor ze daar alleen kon regeren. Sindsdien was er sprake van een voortdurende machtsstrijd tussen de leiders van de CDU en Strauss, die de CDU niet rechts genoeg vond. Hij vertegenwoordigde binnen de CSU een zeer behoudende, antisocialistische stroming en verzette zich hevig tegen de Ostpolitik van Willy Brandt. Strauss was voorstander van een autoritaire staat. Hij veroorzaakte in 1977 veel opschudding door het optreden van de Chileense dictator Augusto Pinochet te verdedigen. In Beieren regeerde hij echter tot zijn dood als een ongekroonde koning. Hij werd daar in 1978, en opnieuw in 1982, tot minister-president gekozen. Strauss legde in zijn laatste regeringsjaren een voor zijn doen ongewone flexibiliteit aan de dag door nauwe relaties met de Sovjetunie en de DDR aan te knopen.
