Sovjetrussisch politicus.
Gromyko werd in een boerengezin in Wit-Rusland geboren. Hij studeerde economische en politieke wetenschappen in Moskou. Na een korte wetenschappelijke loopbaan trad hij in 1939 in diplomatieke dienst. Van 1939-43 was hij als medewerker aan de ambassade in Washington verbonden. In 1943 werd hij ambassadeur in de Verenigde Staten. In die functie maakte hij de drie grote oorlogsconferenties mee en de oprichtingsvergadering van de Verenigde Naties in San Francisco. Gromyko werd in 1946 plaatsvervangend minister van Buitenlandse Zaken; in hetzelfde jaar nam hij zitting in de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties. Gromyko behield die post tot 1949. Van 1952-53 was hij ambassadeur in Londen. In 1957 werd Gromyko door Nikita Chroesjtsjov tot minister van Buitenlandse Zaken benoemd. Hij bleef deze functie tot 1985 bekleden. Van 1973-88 was hij tevens lid van het Politbureau.
Tijdens zijn lange ministerschap maakte Andrej Gromyko een duidelijke ontwikkeling door. In de eerste jaren volgde hij trouw de politiek die de partijleiding voor hem uitstippelde. Onder Leonid Brezjnev (1964-82) ging hij zijn eigen beleid ontwikkelen. Gromyko streefde naar volledige gelijkwaardigheid met de VS en wilde West-Europa losmaken van de NAVO. Door de grote (militaire) druk van de Sovjetunie had dit laatste een averechts effect.
In 1985 werd Gromyko vervangen door Edoeard Sjevardnadze, die beter geschikt was om de nieuwe koers van Michail Gorbatsjov uit te dragen. Gromyko werd president van de Sovjetunie, in die tijd een inhoudsloze functie. Onder druk van de publieke opinie moest hij drie jaar later ook deze functie opgeven. Gorbatsjov volgde hem op en gaf het presidentschap meer inhoud.
