Een van de regalia of rijksinsigniën, symbolen van het koningschap en het koninkrijk. De kroon wordt in Nederland niet gedragen maar bij inhuldigingen en koninklijke begrafenissen wel getoond.
De begrafenis van koningin-moeder Emma was de laatste waarbij de kroon getoond werd. Ook op staatsieportretten werd de kroon vaak liggend op een kussen afgebeeld. Toen koning Willem I in 1815 de opdracht gaf tot het vervaardigen van een kroon, maakte hij duidelijk dat het niet ging om een hoofddeksel of een persoonlijk sieraad maar om een ‘juweel des Rijks’. Het ontwerp van Giovino en Truffmo, die hofjuweliers van koning Lodewijk van Holland waren geweest, was betrekkelijk eenvoudig en goedkoop. Er kwamen alleen imitatiestenen in de verguld koperen kroon. De oudste zoon en opvolger van Willem I, koning Willem II, liet in 1840 voor 1400 gulden een nieuwe verguld zilveren kroon smeden door de Amsterdamse firma A.
Bonebakker en zoon. Ook in die elegantere en duurdere kroon zijn imitaties verwerkt. Tijdens de inhuldiging rust de kroon met de overige regalia op de credenstafel in de Nieuwe Kerk. Bij koninklijke begrafenissen werd vroeger ook een kroon op de kist gelegd.
