spraakstoornis (sommige lettergrepen worden herhaald, andere kunnen niet uitgesproken worden). Dit ingewikkelde verschijnsel kan een erfelijke maar vooral een affectieve oorzaak hebben ( affectie).
Bij stotteraars die er moeilijk in slagen hun gedachten onder woorden te brengen, omdat ze geïntimideerd worden, is er veelvuldig sprake van een te grote gevoeligheid en van een→ minderwaardigheidsgevoel. Stotteren vormt geen blijvende stoornis, maar treedt nu en dan op. Het verdwijnt wanneer de persoon zich meer op zijn gemak voelt, wanneer hij een ‘steuntje’ in de rug heeft; bijvoorbeeld wanneer hij kan zingen of wanneer men hem tot spreken uitnodigt en hem daarbij de kans geeft een reeds eerder op papier gebrachte golvende lijn met een potlood te volgen (wat de aandacht afleidt naar iets buiten de persoon). Uitzonderlijke personen slagen er op eigen kracht in, steunend op hun wilskracht en doorzettingsvermogen, hun verbale tekort te overwinnen. (Demosthenes werd een beroemd redenaar). De behandeling bestaat gewoonlijk uit spraakoefeningen, ritmische oefeningen en ademhalingsoefeningen, gekoppeld aan een psychotherapeutische begeleiding. Een dergelijke behandeling is vaak succesvol, zoals bij koning George VI van Engeland. Wanneer de omgeving waarin de stotteraar leeft, op deze een remmende invloed uitoefent (ironisch gedrag) of geen medewerking verleent, is het noodzakelijk het kind in een omgeving te plaatsen, die afgestemd is op de behandeling van stotteraars.→ Verspeningscomplex.
