Guyana, de `wilde kust' tussen de monding van de Corantijn en de Orinoco. Deze kust werd in 1499 door Alonso de Ojeda ontdekt.
Vanaf het eind van de 16e eeuw kwamen er geregeld Hollanders en Zeeuwen om (illegaal) zout te winnen en handel te drijven; ze bouwden verschillende forten (Zeelandia en Kijkoveral aan de Essequibo). Om de handel beter te kunnen ondersteunen stichtten de Zeeuwen er verschillende volksplantingen. Zo ontstonden de koloniën Essequibo (1625), Berbice (1627) en Demerary (1750). Na de val van de Nederlandse kolonie in → Brazilië (1654) konden slaven regelrecht uit West-Afrika worden ingevoerd en werd een begin gemaakt met de aanleg van suikerplantages. Het bewind van Laurens → Storm van 's-Gravensande (1743-1772) was een periode van bloei. In 1763 brak onder leiding van Coffy en Atta een slavenopstand uit, die slechts op het nippertje door militaire hulp uit Nederland kon worden bedwongen. Tijdens de Vierde → Engelse oorlog werden de drie kolonies korte tijd door Engeland veroverd, maar met Franse hulp heroverd (1781-1783). Engeland veroverde in 1796 het gebied opnieuw; vanaf 1803 was Guyana geheel in Engelse handen, een situatie die in 1814 werd gelegaliseerd. Naar aanleiding van de slavenopstand die Berbice geheel dreigde te verwoesten ontstond de uitdrukking `naar de barrebiesjes gaan'.
