(1869-1951) Frans schrijver, in 1909 medeoprichter van het tijdschrift 'Nouvelle Revue Française', waarvan hij vele decennia de geestelijke leider was. Zijn oeuvre onderscheidt zich door een grote openhartigheid ten aanzien van zijn eigen gevoels- en gedachten wereld.
Centraal daarin staat de dualiteit tussen conformisme en nonconformisme, tussen huichelarij en oprechtheid. Hij verwierp alle vooroordelen en vond dat het individu het recht heeft alle mogelijkheden te benutten om zijn eigen geluk ( = genot) te vinden (Les Nourritures terrestres 1897). Dit egoïsme komt het sterkst tot uiting in de roman L'immoraliste 1902 (De immoralist). In 1909 verscheen La porte étroite (De enge poort), de tegenhanger hiervan, en in 1919 publiceerde hij het ontroerende verhaal La symphonie pastorale (Symphonie pastorale). G. beschreef zijn homoseksualiteit eerst in het verhaal Corydon 1924 en later in de autobiografie Si le grain ne meurt 1926 (Als de graankorrel niet sterft). Sympathie voor het communisme leidde tot een reis naar de SU, die evenwel een teleurstelling werd: Retour de l'U.R. S. S. 1935 (Terug uit Sowjet-Rusland). Belangrijk is zijn vanaf 1889 bijgehouden dagboek (Journal 1939-'49), dat zijn ontwikkeling en literaire ideeën onthult. Overig werk o.a. Les caves du Vatican 1914 (De kelders van het Vaticaan), Les faux-monnayeurs 1926 (De valsemunters), Oedipe 1931 (Oedipus; toneel) en Ainsi soit-il ou les yeux sont faits 1952. Hij ontving in 1947 de Nobelprijs voor letterkunde.
