a, um, pron. poss.
I. eig.,
a. in 't alg., adi., zijn, haar, hun, suā manu scripsit, met eigen hand, Nep., alqm suum facere (door koop), Liv. ; verb. met proprius, b.v. sua cuique laus propria debetur, Cic. ; m. dat. ethic. sibi, b.v. suo sibi hunc gladio iugulo, Ter. ; versterkt door -pte of -met, als suāpte manu, Cic., suismet praesidiis, Liv. | subst., sui, de zijnen, haren, hunnen (= zijn, haar, hun lieden, of = zijn enz. familie), quem sui Caesarem salutabant, Cic. ; suum, i, n. en. sua, ōrum, n. het zijne, hare, hunne, zijn enz. eigendom, Cic., Caes.
b. praegn., zijn, haar, hun = hem enz. toebehorende, - toekomende, - passende, voor hem enz. bestemd, bepaald, suum numerum habere, Cic., suo Marte pugnare, Liv., tempore suo, te zijner tijd, Cic. | zijn, haar, hun = hem enz. genegen, ook = gunstig, gewenst, sui dii, Verg., suus ventus, Hor., utebatur populo suo, Cic., aestu suo Locros traiecit, Liv., suo loco (terrein) pugnam facere, Sall., reddere alqm suum, tot zijn vriend maken, Nep. | zijn, haar, hun = hem enz. eigen, niet vreemd, sui dei aut novi, Cic., viscum, quod non sua seminat arbos, Verg. | zijn eigen meester, onafhankelijk, poterit semper esse in disputendo suus (origineel), Cic., vix sua erat, bij haar verstand, Ov.
II. overdr., soms voor eius, b.v. incidit in eandem invidiam, quam pater suus, Nep. ; minder vaak voor de gen. obi. sui, als suus accusator, van zich zelf, Nep. Gesyncopeerd gen. plur., suom,Ter.
