(afgekort cos., plur. coss.), ŭlis, m.
1. eig., de consul, plur. consules, de consuls, d. i. de na de verdrijving der
koningen in hun plaats gekozen twee hoogste overheidspersonen.
De (elk jaar) nieuw verkozen consuls heetten tot de aanvaarding van hun ambt consules designati.
De namen der beide consuls (of ook van één van hen) dienden ter aanduiding van het jaar, b.v. L. Pisone A. Gabinio coss. (d. i. in het jaar 696 der stad), Caes., quibus consulibus, in welk jaar, Nep. proximis consulibus, in het volgende jaar, Cic., in consules designatos, voor het volgende jaar, Cic., vand. ook ter aanduiding van het gewas (de wijn) van een jaar, Bibuli consulis amphora, Hor., vina tot consulum, zo oude wijnen, Sen.
2. overdr., = proconsul (volledig pro consule).
