Verwaand is elke snob, maar altijd met eenvoud en natuurlijke elegance. Arrogantie is een noodzakelijke eigenschap. De uiterst burgerlijke Rose Bertin bijvoorbeeld, de vestimentaire raadgeefster van Marie-Antoinette, scheen haar klanten (of ze nu van adel waren of niet) op een zeer arrogante manier te behandelen.
Sommigen werden zelfs geweigerd. Het is duidelijk dat men risico’s moet nemen in het leven, anders wordt men nooit blasé. ‘Zo is het nu eenmaal met edele zielen: ze willen niets voor niets hebben, al helemaal niet het leven,’ vindt Nietzsche. Is het niet quasi-amusant dat de Duitsers niet eens uit hun culturele erfenis putten? Wagner, wiens arrogantie wel erg aanmatigend was, noemde zijn publiek zelfs ‘Schweinehun- de’.
Nietzsche was subtieler: ‘Ik wou dat men eens begon met achting te hebben voor zichzelf: al het andere volgt daaruit.’ Of: ‘Iemand die niet tot de massa wil behoren, hoeft alleen maar op te houden met gemakzuchtig zijn.’ Of; ‘Ik houd van degene die boven zichzelf uit wil stijgen en zo te gronde gaat.’ Een arrogant persoon kan zich natuurlijk ook de nodige faux- pas en slordigheid veroorloven. Joseph Joubert schrijft in zijn Pensees, essais, maximes: ‘Het komt vaak voor dat men meer van ons houdt vanwege onze fouten dan om onze kwaliteiten.’
