de personificatie van de menschelijke ziel in de Gr. mythologie, een koningsdochter op Creta, zoo schoon, dat men haar als Aphrodite, vereerde. De godin zelf, in naijver ontstoken, zond Amor op haar af, om haar voor den leelijksten aller mannen in liefde te doen ontbranden, doch Amor beminde haar zelf van ’t eerste oogenblik.
Zij wordt door de Zefiers naar de bovenaardsche dreven van den god der liefde gedragen en geniet de reinste weelde; Amor verbiedt haar echter, ooit te beproeven, hem nader te leeren kennen. Psyche echter liet zich verleiden om Amor met een lamp in zijn slaap te bespieden; nu ziet zij met ontzetting den schoonsten aller goden en laat verschrikt een droppel heete olie op zijn schouder vallen. Amor ontwaakt en verlaat haar. Ontroostbaar doolt zij dan rond, en begeeft zich ten slotte naar het paleis van Aphrodite, die haar als een slavin behandelt; zeker zou zij bezweken zijn, zoo Amor haar niet onzichtbaar bijgestaan had. Eindelijk is het hart van Aphrodite vermurwd door al haar lijden, en op verzoek v. Amor maakt Zeus een einde aan haar beproevingen, hij schenkt haar de onsterfelijkheid, en de geheele Olympus viert dan het bruiloftsfeest van Amor en Psyche.
