(van scholas’ticus = geleerde), samenvattende benaming voor de in de Middeleeuwen gevormde en ontwikkelde philosophisch-theologische, speculatieve wetenschap, die dus zoowel de philosophie als de theologie omvat;
de philosophie, die vooral gebruikt wordt om dieper in de beteekenis der geloofswaarheid te kunnen doordringen; de theologie, die vooral gekarakteriseerd wordt door haar beredeneerde systematiek.
Men onderscheidt de vroeg-scholastiek (11e en 12e eeuw), het bloeitijdperk (13e eeuw) met de drie richtingen: Augustijnsche, Franciscaansche (Bonaventura) en Dominicaansche (Thomas van Aquino) en het vervaltijdperk (14e eeuw). Een heropleving valt te constateeren sinds de 19e eeuw in de → Neoscholastiek.
