(Lat.) = Laten de consuls toezien, dat de staat (republiek) geen schade lijde. Het zgn. senatus consultum ultimum, een senaatsadvies in gevaarlijken tijd, waarbij den beiden consuls opgedragen werd een onbeperkt eenhoofdig, dictatoriaal gezag in te stellen. Zoo bijv. bij de onlusten in den tijd van C. Sempr. ➝ Gracchus (121 v.
Chr.) en bij de samenzwering van ➝ Catilina (63 v. Chr.). Vgl. Cicero, In Catil. 1,2,4; Caesar, De bello civ. 1,5,3; 7,4.
Sallustius, Catil. 29; Plutarchus, C. Gracch. 14. C. Brouwer.