is een proefneming, waarbij een trekproefstaaf van het te beproeven materiaal getrokken wordt met een regelmatig toenemende belasting, totdat breuk optreedt; de maximum belasting bij de breuk in kg, gedeeld door de oorspronkelijke doorsnede van de proefstaaf in mm2 heet de trekvastheid. Zoo varieert bijv. de trekvastheid van staal van 37 tot 70 kg/mm2, van beton van 23 tot 32 kg per cm2 en van hout volgens de vezelrichting van 700 tot 1300 kg per cm2.
T. van staal zijn nader vastgelegd in het Normaalblad N 1008 en van beton in Normaalblad N 1009. Het trekken geschiedt in een toestel, hetzij met de hand, hetzij electrisch bewogen, waarbij de uitgeoefende trekkracht steeds snel en zuiver af te lezen is.
De trekproefstaven voor staal moeten een ronde doorsnede hebben met een diameter van 20 mm of een rechthoekige doorsnede met een oppervlak van 300 mm2; ze kunnen aan beide uiteinden voorzien worden van verdikkingen, resp. verbreedingen voor bevestiging in het trektoestel; de meetlengte moet minstens 100 mm bedragen.
Bij beton maakt men platte achtvormige treklichamen en bij hout cylindervormige staafjes.
P. Bongaerts.