Rekende elke plaats naar plaatselijken middelbaren tijd (waarin het 12 uur middag is, ais de middelbare zon in het Zuiden staat), dan had elke geographische lengte haar eigen tijd. Ter vereenvoudiging van het verkeer werd in 1884 op een conferentie van Washington besloten tot invoering van zonentijd of s. Hiertoe werd de wereld in 24 tijdzonen verdeeld, met telkens een uur verschil in middelbaren tijd. Deze zijn natuurlijk niet door lengtecirkels begrensd, maar een staat neemt den tijd aan van die zone, waarin hij grootendeels ligt.
Bij groote uitgestrektheid worden eventueel meer tijdzonen in een staat ingevoerd. (Amsterdamsche tijd is 20 minuten later dan Greenwichtijd en is dus geen standaardtijd.)Europa kent vier standaardtijden: IJsland heeft een s., die een uur vroeger is dan West-Europeesche tijd.
West-Europ. of Greenwichtijd is aangenomen door België, Engeland, Frankrijk, Ierland, Portugal en Spanje.
Middel-Europ. tijd wijst één uur later dan Greenwichtijd en wordt gebruikt in Denemarken, Duitschland, Hongarije, Italië, Joego-Slavië, Litauen, Luxemburg, Noorwegen, Polen, Tsjecho-Slowakije, Zweden en Zwitserland.
Oost-Europ. tijd (2 uur later dan West-Europ. tijd) hebben Bulgarije, Estland, Finland, Griekenland, Letland, Roemenië en Turkije. Verder: Egypte, Palestina, Soedan, Syrië en Zuid-Afrika.
De Ver. Staten en Canada hebben vijf s., van 4 tot 8 uur achter bij Greenwich-tijd. Zoo ergens, dan was hier vereenvoudiging op haar plaats, daar voorheen de spoorwegen er 71 tijden op na hielden.
Andere landen, die zonentijd gebruiken, zijn Brazilië, Australië (elk drie standaardtijden) en Japan.
P. Bruna.