(natuurk.) noemt men de sedert 1925 ontwikkelde uitbreiding der quantentheorie. Hierin worden de mechanische wetten onderzocht, welke in de ruimte der atomen en moleculen een rol spelen, en welke geheel afwijken van de klassieke mechanica.
Dit onderzoek is langs verschillende wegen geschied. Een dezer is de ➝ golfmechanica, welke door Schrödinger ontwikkeld is.
Andere methodes werden ontworpen door Heisenberg, Born, Jordan en Dirac, met behulp van de zgn. matrixrekening en de rekening met „q-getallen” (deze twee theorieën vormen de eigenlijke q.). Terwijl in de golfmechanica getracht wordt de discontinuïteiten der quantentheorie te bestudeeren met behulp van de continuïteitsbegrippen, wordt in de andere theorieën uitgegaan van de discontinuïteiten als het wezenlijke der natuurwetten.
Voor een elementaire uiteenzetting leenen deze theorieën zich niet, wegens de wiskundige moeilijkheden. De uitkomsten der q. (in engeren zin) stemmen geheel overeen met de resultaten der golfmechanica.Lit.: Born un Jordan, Elementare Quantenmechanik (1930; niet elementair); Infeld, Stof straling en atomen (1935). Borghouts.