In een aantal min of meer georganiseerde bedrijven (bedrijf opgevat als complex van ondernemingen) worden bij gemeenschappelijke afspraak de prijzen van goederen en diensten naar een vastgesteld tarief geregeld. Dit tarief is onderdeel van de → prijspolitiek.
Men hoede zich ervoor, zich dat p. voor te stellen als los staande van de prijsleer. De → maximale en de → minimale waardeering, en deze in verband met telkens aangeboden en gevraagde hoeveelheden van bevredigingsmiddelen, geven de begrenzing der prijzen aan.
Slechts daartusschen zijn p. mogelijk, die dus, als zij doelmatig willen zijn, een zeer soepel karakter moeten hebben. Het laagste p. valt samen met de minimale waardeering der producenten, gelijk aan de kosten bij een gegeven hoeveelheid.De berekening der kosten is een zeer moeilijke zaak, wat insluit, dat een goed p. ook een zeer moeilijke zaak is. In alle ondernemingen voor eenzelfde goed of eenzelfden dienst zijn de kosten verschillend. Alle georganiseerde ondernemingen verlangen terecht, dat met haar kosten rekening wordt gehouden. Maar wordt door dezen eisch het p. te hoog, dan is het gevaar voor ontduiking door de ondernemingen, die lagere kosten hebben, zeer groot, terwijl het gevaar van de zijde der ongeorganiseerde ondernemingen niet minder is. Eisch van goede leiding van het bedrijf zal zijn, dat de kosten der verschillende ondernemingen zooveel mogelijk worden geëgaliseerd, waartoe collectieve arbeidsovereenkomsten, gelijke contracten met leveranciersorganisaties enz. dienstbaar kunnen zijn.
Lit.: J. A. Veraart, Arbeidsloon (1910) ; id.. Vraagstukken der Econ. Bedrijfsorganisatie (1917); id., Beginselen der Econ. Bedrijfsorganisatie (1921). Veraart