(Lat. praefatio = voorrede, inleidend gebed), naam voor het eerste gedeelte van het groote Offergebed der H. Mis (→ Prex; Anaphora), nl. de inleiding tot den → Canon.
Oorspr. noemde men aldus den dialoog, die den aanhef van de p. vormt en die zeer oud en nog volstrekt algemeen is (heden: Dominus vobiscum, . . ., Sursum corda, . . ., Gratias agamus Domino Deo nostro, . . .enz.). De p. is een lof- en dankzang, besloten met den Engelenzang: Sanctus, Sanctus ...
De verscheidenheid der p. was oorspr. zeer groot (althans in het Westen); heden gebruikt de Rom. liturgie er 15, al naar het feest, dat gevierd wordt; ook de Requiemmis heeft sinds 1919 een eigen p. De Ambrosiaansche liturgie kent er meer, en sommige bisdommen en kloosterorden hebben er nog voor hun bijz. feesten.
In de Oostersche liturgieën is er gewoonlijk slechts een enkele in gebruik.Lit. : Eisenhofer, Handb. d. kath. Liturgik (II 1933); Fortescue, in : Cath. Encycl. (s.v. Preface).
Louwerse.