(Gr. pleonazein = overtollig zijn) is het gedeeltelijk lierzeggen van ccn begrip, met de bedoeling een eigenschap beter tot bewustzijn te brengen. Bijv.: de blanke sneeuw. Zie → Epitheton (ornans). P. is eenigszins onderscheiden van tautologie, het taalverschijnsel, waarbij men iets tweemaal uitdrukt in zijn geheel, om de beteekenis beter tot het bewustzijn te brengen.
Beide vinden hun rechtvaardiging in het bezielde spreken. Komen zij uit slordigheid voort, dan zijn zij af te keuren; bijv.: hij had verlof het te mogen doen. v. d. Eerenbeemt.
Lit.: J. Acket, Stijlstudie en Stijloefening (6J925)