in de moderne letterkunden, vooral in die van de 18e eeuw, een genre van epische poëzie, waarin, rond de figuur van een of ander OudTestamentisch personage, een sterk didactisch-belichte handeling wordt uitgesponnen. Type ervan in de Ned. letterk. zijn Hoogvliet’s Abraham de Aartsvader (1727) en Lucretia van Merken ’s David(1767); in de Duitsche Bodmer’s Noah (1752) en Gessner’s Tod Abels (1758). De P. is in het epische, wat de bijbeltragedie in het dramatische is; alleen bracht het genre in het epische geen groote meesterwerken voort. Baur.
Lit. : Wiegand (in Stammler-Merker’s Reallexikon; II).